BACK IN BELGIUM !!!

Hoihoi trouwe lezers ....

We willen jullie superhard bedanken voor al de keren dat jullie met rode oortjes de blogtekst zaten te lezen. We vinden het super dat er zoveel mensen geïnteresseerd waren in ONS avontuur en ons zo goed opvolgden.

Jaja, helaas spreken we nu in verleden tijd want het avontuur ligt intussen achter ons...

Vrijdagmorgen zijn we veilig en wel geland in Zaventem om 5u 's morgens. Het weerzien met familie en vrienden was bijzonder hartverwarmend en emotioneel.

Toch hadden de 3 maanden voor ons beiden nog veeeeeeeeel langer mogen duren... we waren zowel Gambia als elkaar nog lang niet moe!

We missen onze vrienden uit Gambia en bovenal de actieve maar o zo lieve kinderen van onze school heel hard. Het aanpassen aan het leven hier verliep in het begin bijzonder raar. We konden ons frustreren in kleine dingen zoals auto's die zo snel rijden, winkelen in een grootwarenhuis, het goede onderwijs hier, het slechte weer, onvriendelijkheid van mensen, het eten ....

We moeten elke dag nog terugdenken aan de tijd die we daar hadden en stiekem zouden we heel graag gewoon ons boeltje nemen en terug gaan ...

Helaas kunnen we niet anders dan terug meedraaien in het drukke leven van elke dag hier. En dit lukt ons eigenlijk wel aardig goed. We hebben beiden super genoten van deze ervaring en we hebben gewoonweg eens zin om taken en lesvooorbereidingen te maken .... Stel je voor! =)

We zien het leven door een FELroze bril en dit heeft 200 % zeker met al onze ervaringen ginder te maken!

Het leven is echt waar zoveel meer dan stress, slecht weer, schoolwerk, ruzies, ... Denk daar maar eens over na....
En als deze gedachte je niet meteen opbeurt... dan kunnen we je alleen maar aanraden:
Ga zelf naar Gambia en je ontdekt het zelf wel!

Dikke zoen,
Liesje en Honey

Salam Alaikum!

Salam Alaikum!

Hoewel we er niet graag aan herinnerd worden; hier is ons allerlaatste blogverslag vanuit Gambia…
De schrik om naar huis terug te keren komt bij ons beiden ook bovendrijven. Hoe zal iedereen reageren op onze thuiskomst? Hoe druk zullen we het hebben op school? Worden we na 93 dagen stralende zon depressief van het slechte weer in België? Gaan we na 93 dagen pure vriendschap (zonder één woordje ruzie) wel nog zonder elkaar kunnen??
Terug thuis zijn zal sowieso een enorme aanpassing vragen. Zowel qua gewoontes, voeding, stress, cultuur, betaalwijze, prijzen, vervoer, aankopen doen, onderwijs, luxe …
We worden echt gek als we eraan denken. We hebben die luxe echt niet meer nodig. Maar hoe dan ook … we moeten er ons bij neerleggen.

Afgelopen week hebben we keihard gewerkt voor de hogeschool in België. Om de stress bij thuiskomst wat te verzachten hebben we hier al ons hele werothema voor de ingroeistage in elkaar gebokst. Elke morgen supervroeg opstaan om lesvoorbereidingen te typen, informatie op internet te zoeken, taken te maken, …
We beloonden onze werkprestaties telkens met enkele uurtjes genieten van het strand in de namiddag… het ideale evenwicht tussen werk en ontspanning!
Ons werothema over Gambia wordt echt onvergetelijk. We weten zoooooveel over Gambia… en we willen daar maar al te graag les over geven!
Volgende week gaan we op de markt in Serekunda een grote koffer kopen (die ze hier eigenhandig maken) om allerlei typisch materiaal uit Gambia in te stoppen. Deze Gambia-koffer kunnen we dan op stage (en ook voor de rest van onze carrière) gebruiken.

Deze week zagen we op school enkele ontgoochelingen. Terwijl wij er niet waren, deden de leerkrachten een beetje tegendraads. Ze begonnen de lessen niet tijdig, er werd geen zorg gedragen voor het materiaal, er was weinig structuur, …
Zowel voor ons als voor Tine van het project was dit een enorme opdoffer. Tine besloot om de leerkrachten nog eens samen te roepen in een vergadering.
Alles wat op iedereen zijn maag lag, werd op tafel gegooid en uitgepraat. Het was soms een beetje hard en moeilijk, maar er moesten duidelijke afspraken gemaakt worden met de leerkrachten. Als ze er een kwaliteitsvolle en aangename school van willen maken, dan moeten de leerkrachten wél allemaal samenwerken en zich ten volle geven voor de school.
We hopen dat dit tot hen doorgedrongen is en dat er stap voor stap evolutie zal komen.

Deze week hadden we, samen met Tine en de leerkrachten ook een gesprek met een kandidaat leerkracht voor de school. De gesprekken met haar waren bijzonder positief. De dame in kwestie heeft een verzorgd voorkomen, heeft de lerarenopleiding gevolgd en heeft veel ervaring op een andere school. Dit kan de picca-school in Kerr Sering alleen maar ten goede komen! Vanaf maandag zullen er dus 4 leerkrachten in het schooltje lesgeven i.p.v. 3.

Van maandag tot donderdag zullen wij ons ook nog elke dag bezighouden in het schooltje. Deze keer niet om zelf les te geven. Wel om een heleboel praktische zaken in orde te brengen. We maken een handgeschreven handleiding voor de leerkrachten zodat ze goed weten wat in welk niveau moet aangebracht worden en op welke manier ze dat het beste kunnen doen en met welke werkvormen. We zullen ook de dagen van de week, de getallenrups, het honderdveld, … opnieuw op de muren schilderen van de lokalen. (Doordat de lokalen een kleurtje kregen, zijn onze creaties verdwenen….)

We kochten ook educatieve posters om de klas wat op te fleuren. (Vb. hoeveelheden, de tijd, geografische kaart van Afrika).

Woensdagavond is het onze laatste avond in ons tweede thuis-landje. Het afscheid zal enorm emotioneel zijn. Dat weten we nu al. We hebben er een hoop vrienden aan overgehouden en om van iedereen op een deftige manier afscheid te kunnen nemen, geven we een klein feestje. Enkele vrienden zorgen voor live djembémuziek, wij zorgen voor een hapje en drankje en de aanwezigheid van onze vrienden zorgen voor de geslaagde avond.
We zullen de pakjes zakdoeken best al in de aanslag houden…

Toch weten we beiden honderd procent zeker dat we ooit in ons leven nog terug komen naar Gambia. We voelen er ons zo thuis. We willen zien hoe het schooltje eruit ziet binnen enkele jaren, hoe de manier van lesgeven geëvolueerd is, we willen onze vrienden terug zien, … en gewoon ook herinnerd worden aan de zalige, onvergetelijke 3 maanden die we hier hadden.

Zelfs bij het schrijven van deze tekst spoken allerlei gedachten door ons hoofd. Om onszelf niet nodeloos gek te maken, lijkt het ons verstandig om hier af te sluiten.
Hou jullie al maar klaar voor onze pikante verhalen want we beloven dat ze talrijk zullen zijn. Al zullen we niet weten waar te beginnen… (En misschien zullen jullie ons op een gegeven moment zelfs moeten smeken om ons verhaal te stoppen…)

Laatste, interessant weetje: Ons vliegtuig stijgt op donderdagavond 17 april om 20u Gambiaanse tijd (dus al 22u bij jullie….). Als alles goed verloopt landen we vrijdagmorgen 18 april om 5.30u Belgische tijd in Zaventem.

Tot vrijdag!! (Live in België ….)

XxX Liesje en Hanne XxX

Foto's

Dag lieve Mensen!

Dag lieve mensen allemaal,

We beginnen dit verslag jammer genoeg met slecht nieuws.
Gisteren hebben we bijna de hele dag aanwezig geweest op de begrafenis van een kereltje uit onze klas. Zijn naam is Pabi en hij is acht jaar oud. Hij werd een goede maand geleden gebeten door een hond die besmet was met hondsdolheid. Het jongetje was inderdaad wat ziek geweest, maar jammer genoeg werd er geen dokter geraadpleegd. Voor de mensen hier is dat heel kostelijk en omdat de jongen schijnbaar beter was de laatste week dachten de ouders dat het wel zo erg niet zou zijn. Donderdag op vrijdagnacht ging het echter snel bergaf met hem. Vrijdagochtend besloot zijn familie om hem naar het ziekenhuis te voeren, want hij was er heel slecht aan toe.
Het ging allemaal razendsnel want vrijdagavond werd het afscheidsfeest van de groep vrijwilligers in mineur afgesloten. We kregen te horen dat Pabi aan Rabiës overleden was.
We kunnen met geen woorden beschrijven welke verdrietige sfeer er vanaf toen hing binnen de familie -en vriendenkring.
In heel Gambia was er trouwens geen enkele inenting te vinden om de ziekte te genezen. Kun je je dat voorstellen?
Zelf zijn we er ook kapot van.
We zullen nog elke dag geconfronteerd worden met het verdriet van de familie want we hebben de taak van Manon en Martine (van de groep vrijwilligers) overgenomen om het zwaarverbrande broertje van Pabi, verder te verzorgen.

Hoe zag onze week er verder uit?
Vorig weekend zijn we met de groep op 2-daagse geweest naar Juffereh. Deze plaats is bekend doordat de nakomelingen van Kunta Kinteh er wonen. Hij was zo'n 300 jaar geleden een slaaf die door Spanjaarden op een gewelddadige en mensonwaardige manier naar de Nieuwe Wereld werd overgescheept om er te werken op een plantage. We overnachtten in een lodge in het dorp en bezochten het slaveneiland, het museum en het nageslacht van Kunta.
Om in Juffereh te geraken moesten we eerst de ferry nemen naar de andere kant van Gambia om daarna een heuse safari aan te vangen naar slavendorp.
Onze terugweg verliep heel hectisch en chaotisch. Een aanrijding, een wachttijd van 9 uur aan de ferry, een confrontatie met corrupte politie en veel gevechten later konden we als LAATSTE auto op de LAATSTE ferry die avond naar huis. OEF!
Wij bleven er ondanks alles de fun in houden. This is Africa... De soms chaotische organisatie van KHBO is er niets bij vergeleken. ;)

Toen ging onze laatste lesweek van start. We hadden gehoopt dat we mee konden ploeteren in de verf, maar er kroop nog veel tijd in het maken van de boekjes voor de Klimop in Oostkamp.
De leerlingen van de Klimopschool maakten voor elke klas een prachtig verhalenboek met illustraties.
Met de middelen die wij hier hebben zijn we ook aan het werk gegaan.
De beste schrijvers zorgden voor het schrijven van de tekst, de anderen haalden hun tekentalenten boven. De combinatie van de twee zorgen voor een mooi geheel (in Afrikaans opzicht dan). We zijn er fier op!

Donderdag was het een beetje een feestdag voor de leerlingen. We gingen met alle kinderen van de school naar de zee. Je had ze zich moeten zien uitleven. Onvoorstelbaar! Sommige leerlingen zien het strand en het water maar 1 keer in een jaar, terwijl ze er toch zo dicht bij wonen.
Rond het middaguur werden de kinderen verwend met allerlei lekkernijen zoals chocolade en popcorn. Om 15u stond er een vergadering met alle ouders van de school op het programma. Het nieuwe schooluniform werd voorgesteld en een heleboel afspraken werden de ouders op het hart gedrukt. Er moet geen schoolgeld betaald worden maar dan moeten de leerlingen wel elke dag stipt en verzorgd op school zijn. Het leerlingenaantal van de school ligt momenteel te hoog en de kinderen die de regels niet naleven, kunnen geen plaats meer krijgen in de school. Dit is niet meer dan normaal want hoe kun je nu goed lesgeven als er elke dag een ander aantal kinderen voor je neus zit of als er om het halfuur nog iemand de klas komt binnen gewandeld.

Komende week zullen we niet naar school gaan omdat we nog heel wat werk te doen hebben voor we terug huiswaarts keren. We zullen ons bezighouden met het maken van ons werothema over Gambia en het kopen van didactisch materiaal hier.

Er resten ons momenteel nog maar 12 volledige dagen en dat is echt bitter weinig. We willen dus ook nog met volle teugen genieten van Afrika en de zon. Een mens kan niet bruin genoeg zijn ...

Tot volgende week en meteen ook ons laatste verslag dan!!!

Dikke knuffel en voor onze medestudenten veel succes gewenst met de ingroeistage!!!!!!

Tot slot nog een weetje:

Door de intocht van het zomeruur in Belgie, is er nu een tijdsverschil van 2 uur!
18u in Belgie is nog maar 16u in Gambia!

Byebye,
Lies and Honey

Foto's

Zalig Pasen!

Hoi hoi allemaal,

Hier zijn we weer met het langverwachte verslagje.
Oei, oei, we hebben veel te vertellen.
Laat ons beginnen bij vorige week. Dat was de laatste week dat we echt les gegeven hebben. Aangezien dat het hier normaal schoolvakantie is, kwamen er echt bitter weinig kinderen naar school. Opeens hadden we een klasje van slechts 17 leerlingen voor ons i.p.v. 60. In het begin was dit wel leuk. We konden individueler werken, de puzzels bovenhalen, spelletjes en andere dingen doen die we met een grote groep praktisch niet kunnen organiseren. Maar wat bleek? Het zijn enkel de sterke en leergierige leerlingen die naar school kwamen. Al vlug raakte onze inspiratie op om telkens op een leuke manier de gekende leerstof te herhalen. De leerlingen hadden die extra herhaling op den duur niet meer nodig. We konden ook geen nieuwe leerstof geven, want dit was nutteloos met zo'n kleine groep.

Vrijdagavond keken we uit naar de komst van de Belgische vrijwilligers van Picca. Tine en Omar, de projectleiders, verblijven bij ons op de compound, de anderen verblijven voor 2 weken in het Manseabeach-hotel.
Hun komst heeft voor heel veel bedrijvigheid gezorgd in onze buurt. Gedaan met de rust en stilte, want elke dag wordt onze poort platgelopen door familie en vrienden die Omar, Tine en de kindjes al een jaar hebben moeten missen. De familie voor Omar zorgt elke middag voor een heerlijke Afrikaanse maaltijd. Die energie hebben we nodig, want er moet hard gewerkt worden. De tijd ging sowieso al razendsnel, maar doordat onze dagen nu propvol zitten, kreeg de tijd nog een extra duw in de rug.
Maandagvoormiddag hadden we eerst een meeting met de vrouwelijke vrijwilligers en de leerkrachten, terwijl de mannen onder ons van start gingen op de werf.
Tijdens de vergadering werd van alles besproken en afgesproken. We zochten oplossingen voor huidige problemen (aankopen of maken van zitbanken, afwezigheden van lln, aankopen en leren gebruiken van materiaal, hoekenwerk voor de kleuters introduceren...). Er werd ook afgesproken om een schoolcontract af te sluiten met de ouders en een schoolreglement op te stellen.
Na de meeting zijn we aan de slag gegaan om al het overige speelgoed en schoolmateriaal te sorteren.
Dinsdag en woensdag gingen de mannen verder op de bouw terwijl wij aan de slag gingen in de klaslokalen. Voor we de muren konden schilderen, moest er eerst een grondlaag met kalk aangebracht worden. Dit is nu voor mekaar in de 3 klaslokalen op de benedenverdieping en ook de buitenmuren van de school zijn nu al voor een deel met die eerste kalklaag ingesmeerd.
De bouw zelf schiet ook goed op. Tegen het einde van de week zouden alle muren op de bovenverdieping en het dak moeten afgewerkt zijn. Er wordt ook gewerkt aan een ommuring rond de school voorzien van een schoolpoort, zodat binnenkort niet iedereen zomaar in en uit de school kan wandelen.
Vandaag hadden we een dagje vrij en hebben we genoten van het strand. Daar hebben we naast wat zwemmen en zonnebaden ons ook beziggehouden met het neerschrijven van onze ideetjes i.v.m.
ons werothema 'Gambia'. Dit werken we uit tijdens onze ingroeistage in België. We barsten van de ideeën en we doen er alles aan om Gambia echt te doen leven in onze stageklas volgende maand!

Oja, voor we het vergeten! Iemand van onze vrienden hier heeft haar pasgeboren dochtertje genoemd naar Hanne. Al spreken zij het wel uit als: Anna. Hanne is nu dus de 'namesake' van het baby'tje. Dinsdag waren we uitgenodigd op de namingceremonie van het kindje (soort doopfeest). Voor de gelegenheid hadden we ons weer helemaal op z'n Afrikaans opgetut. We zorgden ook voor een cadeautje voor de baby. We lieten bij een naaier Afrikaanse babykleertjes maken van stof die we gekocht hadden op de markt. De mama was er heel blij mee!
Zo'n namingceremonie is echt een hele bedoening. We hebben er al een paar mogen meemaken, maar deze keer hebben we het echt heel intens ervaren. We waren dan ook de eregasten op het feest, aangezien het kindje Hanne haar naam droeg. Iedereen, maar dan ook echt iedereen, wordt uitgenodigd op zo'n ceremonie. Dat begint al in de namiddag met het eten van de lekkere maaltijd die door een 10-tal vrouwen wordt klaargemaakt in grote kookpotten. Later in de namiddag gaan de echte festiviteiten van start. Zangers en drummers zorgen voor de echte Afrikaanse sfeer en iedereen is uitgenodigd om te dansen.
Je staat ervan versteld hoe de mensen hier toch in staat zijn om zulke feesten te organiseren, ook al zijn ze erg arm.

We kijken al uit naar de volgende dagen, want dan mogen we met de echte verf van start gaan in de klaslokalen. De jeugdbewegingskriebels komen naar boven als we ons daarin mogen uitleven. Vooral als je weet dat de muren niet de enige zaken zijn die een kleurtje krijgen. Verfgevechten zijn niet uitgesloten!

Tot volgende week!
Warme groetjes en een late, maar vrolijk Pasen! (We missen de paaseitjes!)


Hanne en Liesje
xxx...

Foto's